“Ik ben voor de Stichting Edwina van Heek de beheerder van het huis”, vertelt Daan van Mierlo (1966) in de tuin achter Huis Singraven. En daar komt best wat bij kijken: “Ja, veel regeldingen, ik stuur bijvoorbeeld de 50 vrijwilligers en doe het agendabeheer, coördineer het onderhoud aan het huis en het interieur. Ik heb elk jaar gesprekken met de meubelrestaurateur over de staat van de bijzondere collectie in het huis. En natuurlijk regel ik alles rondom de trouwlocatie.” Van Mierlo doelt op de ongeveer dertig huwelijken die er jaarlijks in het Huis worden voltrokken: “Vergis je niet, die mensen komen allemaal drie keer van tevoren kijken, dus alleen al aan huwelijken heb ik zo’n 120 afspraken per jaar! Maar ik doe het graag en mag van elk huwelijk graag een fotootje delen op onze sociale media, want ook dat is een van mijn taken.” “Wacht even de telefoon gaat”, zegt hij dan, “die moet ik wel opnemen want het gaat hier wel allemaal door natuurlijk.”
Na het gesprek schenkt Van Mierlo nieuwe koffie in en vervolgt: “Mijn vrouw Sabine (1963) beheert de landgoedwinkel tegenover de watermolen. We zijn er heel blij mee hoe zich dat heeft ontwikkeld. Toen wij hier kwamen in 2010 was er eerst alleen een rol voor mij. De stichting wilde echter graag dat er een winkel bij kwam en Sabine heeft dat opgepakt. Dat draait nu heel goed. Er komen veel toeristen op af en ook de Denekampers hebben de winkel ontdekt.” De van Mierlo’s weten uit eigen ervaring wat het betekent om van buiten te komen en in Twente te gaan wonen: “Ja dat is zeker iets waar je je even in moet verdiepen want er zijn een aantal Twentse gebruiken. Bijvoorbeeld dat je als nieuwkomer zelf even een kennismakingsrondje maakt langs je Noabers, op het landgoed. En bij elke Noaber krijgt je natuurlijk koffie dus dat daar neem je even de tijd voor. Je moet niet gaan wachten tot zij komen, jij gaat eerst naar hen, zo werkt het in Twente. “Oh, wij hebben in het begin ook wel eens mis geschoten hoor. Gewoon omdat je nog niet alles weet. Ik was bijvoorbeeld niet thuis tijdens het traditionele Eiergaddern op Palmzondag. Dan komen twee jongens langs om collecte te houden voor het Paasstaak slepen, het grote ritueel hier in Denekamp. Maar ik wist niet dat ze daarvoor langs kwamen, dus ik was weg en had ook geen briefje aan de deur gehangen. Een week later vond het Paasstaakslepen plaats en toen ik dacht gezellig een biertje mee te drinken werd ik wel even schuin aangekeken, want ik had natuurlijk niet meebetaald. Maar goed, doe je één keer fout en daarna nooit weer. En als je dat even uitlegt dan is het meestal ook weer snel goed hoor.”
Van Mierlo is dan wel beheerder van het huis, maar voor de bewoners van Singraven is hij vooral een noaber: ‘Ik heb in mijn rol niet veel van doen met de erven. We zien elkaar als buren bij elkaar op de koffie komen, zoals de familie Koekkoek, of als er wat te doen is. Laatst heb ik meegeholpen een boog te zetten. Dat doen ze hier als er bijvoorbeeld een 25 jarig huwelijk is. Dan maken de vrouwen roosjes van papier en gaan de mannen groen halen en zetten een boog in je tuin ter opluistering van de gelegenheid. Dat zijn leuke dingen om te doen. Nee, de sfeer is wat mij betreft echt wel flink veranderd ten opzichte van vroeger en je kan ook ons echt niet vergelijken met bijvoorbeeld Laan. Laan was echt de landheer, die hield alles goed in de gaten. Er zijn verhalen dat hij als hij zijn ronde maakte wel eens expres een zakdoek liet vallen om even te bekijken hoe lang het zou duren voor één van de pachters hem via de bosbaas weer zou terugbrengen. En als dat te lang duurde, nou dan kreeg de bosbaas dat te horen. Wat dat betreft zijn de tijden wel veranderd.”
Figuur boven:Daan van Mierlo in de keuken van het Huis Singraven
Figuur midden:de landgoedwinkel die wordt gerund door Sabine van Mierlo
Figuur onder: de zij-ingang van het Huis Singraven
tekst Jobbe Wijnen
foto’s Jan van Dalen
